Pamoja <3

Verwonderd kijk ik op, ik kijk nog eens, ik draai me weer terug en toch kijk ik nog één keer achterom… en dan zie ik het… “oh nee het is toch geen muzungu..” (blanke). Terwijl ik mezelf dit hoor denken, bedenk ik hoe gek het eigenlijk is dat dit door mijn hoofd heen gaat. Na 5 maanden met vrijwel alleen maar getinte mensen om mij heen, sta ik verwonderd om me heen te zoeken als ik het idee heb dat er een blanke loopt… Alleen al het wennen aan al die blanken straks in Nederland zal enorm hilarisch voor mij zijn en ik zal dan ook veel terug denken aan Kenia!

Eind januari zijn mijn lieve moeder en zus bij mij op bezoek geweest. We maakten ze wijs dat wij ze niet konden ophalen op het vliegveld en dat we een taxi zouden sturen. Ongeveer drie kwartier heb ik me samen met Jessy verstopt achter een groepje mensen onder onze doeken. Elke minuut werd ik nog zenuwachtiger en ik kon mijn schoen wel opeten van de adrenaline… Toen ik ze zag ben ik naar de grond gedoken en wat er toen door me heen ging was zo bizar ik voelde me ontzettend blij, emotioneel, energiek en hyperactief... We konden bijna niet meer wachten, maar toen ze eindelijk richting de auto liepen kwamen wij gillend van achteren aangerend! De eerste knuffel was onbeschrijfelijk en ik kon nog niet echt geloven dat ik ze na 4,5 maand weer in mijn armen had!! Het aller fijnste aan hun bezoek hier was dat ik mijn ervaring en mijn wereld van de afgelopen maanden met hun heb kunnen delen. Samen hebben we enorm genoten van al het moois hier in Kenia! <3

Daar stonden we dan verstopt in de keuken van de primary school, netjes in onze blauwe uniformpjes, met rode sokken en zwarte schoenen. We wouden graag een keer echt ervaren hoe het is om een kind te zijn hier op het project en daarom hebben we geregeld dat we een hele dag mochten meedraaien. Ze wisten nog nergens wat van toen wij huppelend tevoorschijn kwamen, ze begonnen met zijn allen keihard te juichen, schreeuwen en klappen want het was toch wel een beetje gek om ons zo te zien haha.
Het was ontzettend bijzonder en vooral uniek om dit zo te mogen ervaren. De hele dag hebben we meegedraaid in groep 7 en daarna zijn we met de kinderen van het weeshuis meegegaan om onze uniforms te wassen, schoenen te poetsen en het gebouw schoon te maken. Wij deden precies zoals zij deden en het mooiste was dat wij op deze manier echt in hun huid kropen en zij ons zagen als 1 van hen… Ik kan je vertellen dat het absoluut niet niks is hoe hun dagritme eruit ziet en dat ik diep respect heb voor hun allemaal!

We boffen enorm met Fr Reuben die ons de meest indrukwekkende plekjes van het pure Kenia laat zien. Zo ben ik afgelopen week door een van de beroemdste sloppenwijken gelopen van Kenia, de Kibera Slums. Dit was alleen mogelijk doordat er iemand mee ging die daar werkt en ons de weg kon wijzen. Om daar als blanke alleen te lopen kan ontzettend gevaarlijk zijn als je niet weet waar je heen moet, de armoede is daar extreem en de bevolking is ontzettend groot. Er leven miljoenen mensen in de meest kleine kamertjes met soms wel 10 kinderen per gezin. De meeste “woningen” zijn slechts 2x2 meter en gemaakt van golfplaten + doeken. De man die met ons mee was werkt als een brother bij de “missionaries of charity” en vertelde ons over de barslechte leefomstandigheden die zij hier tegenkomen… Een voorbeeld is over een meisje van 5 jaar die in kleding vol met gaten op zoek was naar een klein beetje voedsel. Vanuit de instantie hebben zij haar hulp geboden en daarvan is onderdeel dat ze een huisbezoek brengen om de thuissituatie te onderzoeken. Zo bleek dat het meisje samen met haar twee zusjes en moeder in een klein kamertje leven waar haar moeder werkt als een prostitué… Ik vind het heel lastig om te bedenken dat mensen zo moeten leven en als ik denk aan de toekomst van die kinderen word ik verdrietig… Ongelofelijk triest dat er mensen zijn die op deze manier moeten leven. Ik werd er stil van.

De titel van mijn blog heeft te maken met een speciaal project die we zijn gestart op de technische school. Met een deel van het sponsorgeld hebben we een fonds opgericht om zo laatste jaars studenten te ondersteunen en een klein zetje kunnen geven in de goede richting nadat ze van school gaan. De naam van het fonds is geworden “Pamoja”, wat “samen” betekent in het kiswahili. Samen zoals onze organisatie, samen zijn wij dit avontuur aan gegaan, samen zijn we 1 geworden met de kinderen en samen kan iedereen de wereld aan!
Het systeem achter dit fonds is doormiddel van een geit/kip/schaap te geven waar zij voor moeten gaan zorgen. De producten die ze van de dieren krijgen kunnen ze gaan verkopen om zo een inkomst op te bouwen en uiteindelijk zelf een geit/kip/schaap te kunnen kopen of hun geit/kip/schaap kunnen laten bezwangeren zodat er baby’s worden geboren. Uiteindelijk zullen zij dan weer 1 geit/kip/schaap terug moeten geven aan de school. Op deze manier hopen we dat het geld dus blijft rouleren en we uiteindelijk enorm veel studenten kunnen gaan helpen! In de loop der jaren worden wij op de hoogte gehouden om te zien hoe het verloopt en of het werkt!

Op de technische school ben ik ook een ander project gestart. Ik ben begonnen met het opzetten van engels lessen die ze tot nu toe nog niet hadden behalve op de secondary + primary scholen. Door in te spelen op hun behoeftes en op een creatieve manier les te geven hoop ik dat ik ze wat kan bijbrengen. Wanneer ik over 4 weken weg ben zullen deze lessen worden overgenomen door een andere leraar en zo hoop ik enorm dat dit een permanent vak zal blijven in de technische school!

Het leven in Afrika is in alle opzichten anders dan in Nederland, ik ben dan ook heel erg dankbaar dat ik deze cultuur mag meemaken! Voor jullie heb ik wat leuke verschillen op een rijtje gezet.

- Wij lopen met een paraplu om de regen te trotseren, zij lopen met een paraplu om zich te beschermen tegen de zon.
- Wij leren tellen met een telraam, zij leren tellen met cola dopjes.
- Wij stappen voor €5,- in de bus om zo een 10 km verder te komen, zij stappen in de benen wagen en lopen dagelijks geheel gratis 10km of nog veel verder! De iet wat “rijkere” mensen hier stappen in een over volle matatu (klein busje) en betalen €0,40 om zo een 10 km verder te komen.
- Wij gaan naar de supermarkt om onze boodschappen te doen, zij doen boodschappen in hun eigen tuin en eten wat er beschikbaar is.
- Wij, met name de vrouwen onder ons, staan soms uren voor de klerenkast om een outfit uit te kiezen, zij hebben geen klerenkast en vaak maar 1 outfit voor doordeweeks + 1 outfit voor op zondag.
- Wij zetten een dag zonder elektriciteit op de voorpagina in de krant, zij hebben bijna dagelijks stroomuitval en sommige dorpjes hebben zelfs geen eens elektriciteit.
- Wij draaien de kraan los en stappen onder de douche, zij vullen een kruik met water 5 km verderop en wassen zich met een blokje zeep vanuit een emmer.
Tot slot kunnen wij zo lekker klagen over het weer en gelukkig doen zij dat ook haha!

Liefs,

Aniet