Rollercoaster van emoties!

Lieve vrienden,

Een berichtje van een van de gelukkigste personen op aarde op dit moment! Het is zo fijn dat ik de kans heb gekregen en gepakt om deze ervaring te beleven. Ik ben er pas een paar weken maar het voelt als veel langer.. Je krijgt zoveel nieuwe inzichten over de wereld, je medemens maar zeker ook over jezelf, dit is een ervaring die ik iedereen zou aanraden!!

Afgelopen week zijn we uitgenodigd door onze Afrikaanse mami Beatrice om haar huis te bezoeken. We hebben eerst naar Makuyu-Town gelopen en zijn daar een zijweg ingeslagen naar beneden toe. We kwamen aan en waren beiden erg nieuwsgierig hoe de ‘’huisjes’’ er van binnen uit zouden zien! Het was werkelijk niet te geloven hoe klein de huisjes zijn van binnen… De woonkamer/keuken/eetkamer/slaapkamer is in 1 ruimte van ongeveer 3 bij 4 meter! Achter een doek is een slaapruimte gecreëerd en de wc/douche zijn buiten tussen golfplaten gemaakt. Wat het meeste indruk op mij maakt in Kenia is de enorme gastvrijheid. Des te minder mensen hebben des te meer zij geven. Al is het hun laatste beetje drinken zij zullen het met je delen. Ik voelde me opgelaten om een gebakken eitje en drinken aan te nemen, maar het is onbeleefd als je het afslaat.
Ik vond het erg bijzonder dat ik dit heb mogen zien en Beatrice zei tegen ons dat ze zo ontzettend trots was dat wij bij haar op bezoek waren! Toen ik in haar huisje zat werd ik me bewust van hoeveel geluk ik heb in Nederland en voel ik me tegelijkertijd schuldig dat ik dat eigenlijk altijd als vrij normaal heb gezien.. Na deze reis zal mijn leven niet meer hetzelfde zijn, ik ben me bewust geworden dat ik alle kleine dingen moet waarderen en telkens weer stil mag staan bij het feit dat ik het geluk had in Nederland in mijn familie geboren te zijn. Ondanks dat we in Nederland alles kunnen hebben denk ik echt dat de mensen hier eerder gelukkig zijn, juist omdat zij al het kleine oprecht waarderen en dat is een mooie les die ik zeker mee zal nemen in mijn leven!

Geniet in het moment! Het is zo fijn om bij The Mazarello house te werken, er wonen kinderen van 4-18 jaar, ze zijn stuk voor stuk allemaal engeltjes en ja soms ook bengeltjes! Soms worden we begroet met een dikke knuffel en zachte kus wat zo fijn is. We leren samen, we zingen samen liedjes van Beyoncé (voor diegene die mij goed kennen weten dat ik dit heeeel fijn vind!!), we dansen samen, we lachen samen, we huilen samen, we bidden samen en we genieten samen! <3
Ik ga hier werkelijk door een rollercoaster van emoties heen… De persoonlijke verhalen raken me en ik probeer om er op een professionele manier mee om te gaan, maar ook ik blijf een mens. Het is een fijn gevoel om er voor deze kinderen te kunnen zijn, ze stevig vast te kunnen pakken en benoemen hoe bijzonder ik hen vind!

Afgelopen week zijn we samen met Fr. Abel mee geweest naar een huisbezoek. Dit doen de priesters regelmatig voor de mensen die niet meer in staat zijn naar de kerk te komen ivm ziekte/ouderdom. Zo willen zij laten weten dat God hen niet vergeet en op deze manier kunnen zij de zieken/ouderen een sprankje hoop geven om vol te blijven houden. Het was echt heel erg sneu om de oude man te zien die midden in de bergen woont en niet meer zelfstandig kan lopen doordat hij lijd aan diabetes. Nu zou je denken dat daar goed mee te leven valt.. dat klopt in Nederland is dat ook zo, maar hier zijn de medicijnen te duur en hebben ze soms weinig eten waardoor ze dus heel erg ziek kunnen worden van diabetes. Het was bijzonder om te zien dat de oude man wiens lichaam helemaal op is zichtbaar toch een sprankje steun en hoop kreeg doordat wij met de priester een mis hielden bij hem thuis. Als bedankje kregen we 8 eieren mee en ook deze kun je niet afslaan omdat dat ontzettend onbeleefd is maar het was zo moeilijk om aan te nemen wetende dat zij al bijna niets te eten hebben...

De volgende dag mochten we mee met Fr. Bruno naar een begrafenis die bij de overleden man thuis gehouden zou worden. Toen wij aankwamen was iedereen er al, er waren ongeveer 200 mensen die allemaal buiten klaar zaten. Voor ons werden er gelijk zitplaatsen vrij gemaakt waar we perse moesten gaan zitten.. eenmaal op mijn stoel had ik pas door dat ik binnen handbereik van de kist zat die daar zonder koelelementen onder een super heet zeil stond! Het was echt heel erg ongemakkelijk om daar naast te zitten en ook nog eens op de eerste rij waar in Nederland de naaste familie hoort te zitten. Omdat wij blank zijn en met de priester mee waren moesten wij vooraan zitten terwijl er oude vrouwen op de grond zaten, dat was echt heel erg dubbel! Daarnaast werden we natuurlijk door iedereen aan gekeken zoals gewoonlijk hier, maar nu voelde het extra vreemd aan gezien we op een begrafenis waren en de beste man niet eens hadden gekend. Wat me gelijk opviel was dat niemand huilden en ze liedjes aan het zingen waren. Ze vierden het leven van de man omdat hij nu terug naar huis mocht, terug naar God. De dienst begon en er werden allerlei bijbelse versjes in het Swahili voorgelezen, tussendoor moesten we af en toe staan om te zingen en te klappen. Opmerkelijk was dat tijdens de dienst bij wel 8 mensen de telefoon afging, een vrouw even tussendoor borstvoeding gaf en er gewoon een kip tussen ons door liep. Aan het eind van de dienst werd de kist naar de tuin gedragen waar ze een gat van 2,5meter gegraven hadden en de kist in lieten zakken. Hier ging weer iedereen omheen staan en zingend namen ze afscheid. Het was allemaal zo totaal anders dan dat ik gewend ben in Nederland…

Zonder ook maar iets van deze bijzondere ervaring te kunnen verwerken gingen wij al gelijk door naar de plaatselijke gevangenis om daar een mis bij te wonen die Fr. Bruno daar zou gaan geven. Elke donderdag gaat een priester vanuit ons project daar heen om een mis te geven. Toen we door de poort naar achteren reden zagen we de gevangenen al zingend in een echt boevenpak zoals in films(zwart wit gestreept) onder een afdakje wat hier een kapel genoemd word al klaar staan. Bij een boom dichtbij zaten 3 bewakers met grote geweren rustig op een bankje de boel in de gaten te houden. Jessy en ik werden voor aan op twee stoelen gezet terwijl de mis begon. Aan het eind werden we uitgenodigd om de volgende keer mee naar binnen te gaan in de gevangenis om het ook eens van binnen te bekijken, super interessant!!

Asanti sana voor het lezen van mijn blog & kwaheri!!

Liefs Aniet