Life is a story, make yours the best seller!
Blijf op de hoogte en volg Anita
26 September 2014 | Kenia, Makuyu
Lieve vrienden,
Hier weer een berichtje vanuit het zonnige Makuyu! Het voelt zo bijzonder om in een ander land te leven en een totaal andere cultuur te ervaren. Letterlijk niets is te vergelijken met ons Nederlandje…
Na twee weken hier te zijn voel ik aan veel dingen dat ik langzaam aan het veranderen ben, ja ik weet dat het erg cliché klinkt, maar het is echt waar! Ik waardeer de kleine dingen nu al veel meer zoals bijvoorbeeld een warme douche, ik had pas na 8 dagen warm water in mijn kamer!! Even naar de tandarts gaan is ook niet vanzelfsprekend.. Afgelopen maandag is er een stuk van mijn kies afgebroken, maar helaas is de machine van de tandarts kapot en kon hij mij niet helpen. Nu 5 dagen later wacht ik nog steeds geduldig af totdat de machine gemaakt is.
In de afgelopen week hebben we weer erg veel meegemaakt wat ik graag zou willen delen met jullie, maar dan ben ik nog wel een aantal uurtjes zoet met typen dus probeer ik het voor jullie kort samen te vatten!
De eerste echte matattu-ervaring… Een matattu is een klein busje wat hier de lokale taxi’s zijn samen met de motortaxi’s zoals ik eerder al verteld had. De matattu’s zijn bedoeld voor 14 personen maar dat interpreteren de Afrikanen hier heel anders! Stel je voor dat er aan de linkerkant een rij met 1 zitplaats is, dan heb je het loop pad en aan de rechterkant een rij met 2 zitplaatsen. Jessy en ik stapten in en kregen een houten plankje die we dus neer moesten leggen zodat hij het looppad zou overbruggen van de ene stoel naar de andere stoel zodat er een extra zitplaats gecreëerd werd. Je raad het al de matattu was OVERBELADEN zoals gebruikelijk hier.. In plaats van 14 zitplaatsen waar de matattu voor bedoeld is zaten wij er met 26 mensen in!! Super spannend vonden we dit want wanneer er mensen uit moesten was het nog een hele klus! Dan rijden ze van de verharde weg af aardig schuin naar beneden en het voelt dan net alsof de bus om gaat vallen, maar tot onze verbazing gebeuren er hier bijna geen ongelukken! Bij het in/uit stappen verdrongen zich allemaal mensen bij ons raam om fruit of snoep te verkopen.
De kinderen zijn al aardig aan ons gewend en totaal niet meer verlegen! Ik stond van de week dicht bij een muurtje met ongeveer 15 kinderen om me heen en ze willen allemaal m’n hand vast houden. Plots sprongen er vanaf dat muurtje kinderen op mijn rug en vielen we bijna met z’n allen.. Wat een schik hadden de kids haha!
Jessy en ik zijn zelf op onderzoek uitgegaan om een beetje een rooster in elkaar te zetten voor onszelf. We zullen voornamelijk gaan werken op de primary school, Mazarello house en de secondary school. We zijn al druk bezig met een onderzoek naar wat er nu echt nodig is overal zodat we een indeling kunnen maken waaraan we ons sponsorgeld kunnen besteden.
Gratitude-day komt eraan en die is er om aan je naasten te zeggen ‘thank you’. De bedoeling is dat iedereen dan aan iemand iets geeft, maar omdat de kleine kinderen natuurlijk weinig te geven hebben laten wij ze een mooie kleurplaat kleuren en envelop vouwen zodat ook zij wat kunnen geven aan iemand! Dit is dus de eerste uitgave van het sponsorgeld waarmee we 200 kinderen blij kunnen maken en tegelijkertijd investeren in de printing afdeling van het project want daar hebben we de kleurplaten gekocht.
Gisteren hebben we de eerste sportmiddag meegemaakt waar wij elke donderdag van 15.30-17.00 zullen gaan helpen. Bij het project ligt een enorm veld waar een aantal speeltoestellen zijn. Het is een heel ander soort sportmiddag als dat ik gewend ben in Nederland.. Ik denk dat er wel meer dan 200 kinderen aan spelen/sporten waren!! Overal waren hele grote groepen aan het voetballen/volleyballen/zingen/dansen/slagballen en spelletjes spelen. Toen ik aankwam lopen werd ik gelijk aan mijn hand meegenomen door de kinderen om mee te doen. Ook al snapte ik nog weinig van hun spelletjes het was echt super leuk! Zij leerden mij hun spelletjes en ik leerden hen de “hokey pokey dans’’ en de ‘’mensenknoop’’. De groep werd steeds groter en ik verwachtte een grote chaos gezien er al zo een 60 kinderen om me heen stonden, maar tot mijn grote verbazing luisterden ze allemaal aandachtig en begrepen ze het heel snel!
Tot slot een spontane maar enorm zenuwslopende uitdaging… Father Ruben vroeg tijdens het ontbijt of Jessy/ik/Giovanni een klein verhaal met een mooi moraal wou vertellen aan de studenten van de technische school. Dit word elke maandagochtend gedaan voor zij beginnen met de lessen. Bij mij kwam er gelijk een verhaaltje op dus ik zou als eerste gaan. Ik vond het enorm spannend omdat ik het uit mijn hoofd moest doen over 10minuten voor een klas met jongens in de leeftijd van 16-24 jaar! Toen ik bij de school aan kwam werd me pas duidelijk dat Father Ruben niet 1 klas bedoelde maar DE HELE SCHOOL!! Er stonden dus 170 jongens in rijtjes klaar om naar mijn verhaaltje te gaan luisteren.. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik wist even niet waar ik het zoeken moest, maar ik ben er gewoon gaan staan en begon mijn verhaal. De boodschap kwam naar mijn idee aardig over en dit werd in de middag bevestigd toen ik aangesproken werd door een paar jongens dat ze het een leerzame les vonden. Erg fijn om zulke feedback te krijgen!!
Dit was het voor nu weer even, bedankt voor het lezen en ik zie graag
jullie reacties tegemoet!
Liefs,
Aniet
Hier weer een berichtje vanuit het zonnige Makuyu! Het voelt zo bijzonder om in een ander land te leven en een totaal andere cultuur te ervaren. Letterlijk niets is te vergelijken met ons Nederlandje…
Na twee weken hier te zijn voel ik aan veel dingen dat ik langzaam aan het veranderen ben, ja ik weet dat het erg cliché klinkt, maar het is echt waar! Ik waardeer de kleine dingen nu al veel meer zoals bijvoorbeeld een warme douche, ik had pas na 8 dagen warm water in mijn kamer!! Even naar de tandarts gaan is ook niet vanzelfsprekend.. Afgelopen maandag is er een stuk van mijn kies afgebroken, maar helaas is de machine van de tandarts kapot en kon hij mij niet helpen. Nu 5 dagen later wacht ik nog steeds geduldig af totdat de machine gemaakt is.
In de afgelopen week hebben we weer erg veel meegemaakt wat ik graag zou willen delen met jullie, maar dan ben ik nog wel een aantal uurtjes zoet met typen dus probeer ik het voor jullie kort samen te vatten!
De eerste echte matattu-ervaring… Een matattu is een klein busje wat hier de lokale taxi’s zijn samen met de motortaxi’s zoals ik eerder al verteld had. De matattu’s zijn bedoeld voor 14 personen maar dat interpreteren de Afrikanen hier heel anders! Stel je voor dat er aan de linkerkant een rij met 1 zitplaats is, dan heb je het loop pad en aan de rechterkant een rij met 2 zitplaatsen. Jessy en ik stapten in en kregen een houten plankje die we dus neer moesten leggen zodat hij het looppad zou overbruggen van de ene stoel naar de andere stoel zodat er een extra zitplaats gecreëerd werd. Je raad het al de matattu was OVERBELADEN zoals gebruikelijk hier.. In plaats van 14 zitplaatsen waar de matattu voor bedoeld is zaten wij er met 26 mensen in!! Super spannend vonden we dit want wanneer er mensen uit moesten was het nog een hele klus! Dan rijden ze van de verharde weg af aardig schuin naar beneden en het voelt dan net alsof de bus om gaat vallen, maar tot onze verbazing gebeuren er hier bijna geen ongelukken! Bij het in/uit stappen verdrongen zich allemaal mensen bij ons raam om fruit of snoep te verkopen.
De kinderen zijn al aardig aan ons gewend en totaal niet meer verlegen! Ik stond van de week dicht bij een muurtje met ongeveer 15 kinderen om me heen en ze willen allemaal m’n hand vast houden. Plots sprongen er vanaf dat muurtje kinderen op mijn rug en vielen we bijna met z’n allen.. Wat een schik hadden de kids haha!
Jessy en ik zijn zelf op onderzoek uitgegaan om een beetje een rooster in elkaar te zetten voor onszelf. We zullen voornamelijk gaan werken op de primary school, Mazarello house en de secondary school. We zijn al druk bezig met een onderzoek naar wat er nu echt nodig is overal zodat we een indeling kunnen maken waaraan we ons sponsorgeld kunnen besteden.
Gratitude-day komt eraan en die is er om aan je naasten te zeggen ‘thank you’. De bedoeling is dat iedereen dan aan iemand iets geeft, maar omdat de kleine kinderen natuurlijk weinig te geven hebben laten wij ze een mooie kleurplaat kleuren en envelop vouwen zodat ook zij wat kunnen geven aan iemand! Dit is dus de eerste uitgave van het sponsorgeld waarmee we 200 kinderen blij kunnen maken en tegelijkertijd investeren in de printing afdeling van het project want daar hebben we de kleurplaten gekocht.
Gisteren hebben we de eerste sportmiddag meegemaakt waar wij elke donderdag van 15.30-17.00 zullen gaan helpen. Bij het project ligt een enorm veld waar een aantal speeltoestellen zijn. Het is een heel ander soort sportmiddag als dat ik gewend ben in Nederland.. Ik denk dat er wel meer dan 200 kinderen aan spelen/sporten waren!! Overal waren hele grote groepen aan het voetballen/volleyballen/zingen/dansen/slagballen en spelletjes spelen. Toen ik aankwam lopen werd ik gelijk aan mijn hand meegenomen door de kinderen om mee te doen. Ook al snapte ik nog weinig van hun spelletjes het was echt super leuk! Zij leerden mij hun spelletjes en ik leerden hen de “hokey pokey dans’’ en de ‘’mensenknoop’’. De groep werd steeds groter en ik verwachtte een grote chaos gezien er al zo een 60 kinderen om me heen stonden, maar tot mijn grote verbazing luisterden ze allemaal aandachtig en begrepen ze het heel snel!
Tot slot een spontane maar enorm zenuwslopende uitdaging… Father Ruben vroeg tijdens het ontbijt of Jessy/ik/Giovanni een klein verhaal met een mooi moraal wou vertellen aan de studenten van de technische school. Dit word elke maandagochtend gedaan voor zij beginnen met de lessen. Bij mij kwam er gelijk een verhaaltje op dus ik zou als eerste gaan. Ik vond het enorm spannend omdat ik het uit mijn hoofd moest doen over 10minuten voor een klas met jongens in de leeftijd van 16-24 jaar! Toen ik bij de school aan kwam werd me pas duidelijk dat Father Ruben niet 1 klas bedoelde maar DE HELE SCHOOL!! Er stonden dus 170 jongens in rijtjes klaar om naar mijn verhaaltje te gaan luisteren.. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik wist even niet waar ik het zoeken moest, maar ik ben er gewoon gaan staan en begon mijn verhaal. De boodschap kwam naar mijn idee aardig over en dit werd in de middag bevestigd toen ik aangesproken werd door een paar jongens dat ze het een leerzame les vonden. Erg fijn om zulke feedback te krijgen!!
Dit was het voor nu weer even, bedankt voor het lezen en ik zie graag
jullie reacties tegemoet!
Liefs,
Aniet
-
26 September 2014 - 19:23
Heidi:
Hey!
Stoer wijf, gaaf hoor dat je in Afrika zit en t allemaal maar aangaat:-)
Dat je al aan t veranderen bent dat herken ik ook bij mezelf van al t geen wat ik buiten nl heb meegemaakt. De luxe waar we in leven en zij niet.
Draai t om, zij waarderen al t kleine terwijl zoveel mensen in Nederland en op veel plekken in de wereld stront verwend zijn.
Dat zie je nu en zal je blijven zien, t zijn de kleine dingen die t doen!
Geweldig, blijf je volgen -
26 September 2014 - 19:51
Mama:
Lieve Anita, wat ben ik blij met jou mooie en indrukwekkende verhalen. Ik geloof dat dit veel doet met je als mens.... Ik hoor je op Skype en lees jou verhalen en ervaar jou persoonlijke verandering... Het maakt je een nog rijker mens! Wat byzonder dat je voor een hele school bent gaan staan en hun jou verhaal hebt verteld waar ze van kunnen groeien.... Ik begrijp dat ze je hier dankbaar voor zijn.
Liefs en een dikke knuffel x mama -
26 September 2014 - 20:12
Tante Eef :
Hoi mop ik ben onder de indruk van je verhaal en vind het fijn dat je er van geniet en je fotos zijn heel mooi ge niet er van mop liefs van ons -
27 September 2014 - 21:52
Miep Klaassen:
Hallo Anita
Weer een bijzonder verhaal !!
Hier in Nederland zijn de dingen allemaal goed geregeld.
Dat merk je pas als je in een ander land zit waar dat niet
van zelfsprekend is.We zijn een beetje verwend hier.
Maar wat goed van jou , zo voor de klas je verhaal vertellen.
Jullie zijn er nog maar zo kort, en al zoveel indrukken.
Het word een geweldig half jaar voor jullie.
Pas goed op jezelf en geniet van alles.
Groetjes Miep. XX -
28 September 2014 - 19:14
Georgina:
hee aniet!
zo te lezen zit je daar absoluut niet stil! wat een ervaringen. ook met warm water en je kies. zo zie je maar weer hoe verwent we eigenlijk zijn in Nederland...
knap trouwens! dat je voor zulke grootte groepen durft te spreken en dingen probeert uit te leggen. zo groei je mooi als mens!
hele dikke kus georgina -
29 September 2014 - 00:28
Anja Van Haeften:
Lieve Anita.
Wat een bijzonder mooi verhaal wat je geschreven hebt over
Hetgene wat je meemaakt en doet.
Ik heb zoveel bewondering voor je/jullie en zie op deze manier,
Door mee te mogen kijken, dat "kleine meisjes" GROOT worden.
Ga straks ook nog je andere verslag (en) lezen en ik blijf je
Zeker volgen....xxx
-
29 September 2014 - 10:45
Hans:
Hi Anita,
zo zie je maar, wat er zo ver weg toch voor ons allemaal nog te leren valt. En heel fijn dat de mensen daar jou de kans geven om wat van jouw levenservaring te delen.
Geniet er maar van meid, je hebt het verdiend en je zult er in korte tijd enorm veel aan levenswijsheden je eigen kunnen maken. Belevingen waar wij allemaal een beetje jaloers op zullen zijn.....
Dikke knuffel van Claudia en mij, zorg goed voor jezelf en vooral: genieten!
Hans xxx -
01 Oktober 2014 - 10:36
Teddy:
Hoi hoi,
wat heb je toch weer je ervaring mooi kunnen verwoorden aan ons. 8 dagen zonder warm water, wat een gek idee, dat kun je je haast niet voorstellen. Ik zie jullie ook al helemaal zitten in die taxi bus wahahahahha. En ook nog praten voor de hele school........ wauw wat ontzettend goed van je joh!
Ben alweer benieuwd naar je volgende verslag.
Liefs Teddy xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
