Vaar mee op de wind en laat het leven je verrassen

Het land van vrouwen zonder bh’s, het land van manyatta’s (kleine hutjes), het land van verschillende stammen en tientallen talen, het land van geen openbaar vervoer en kilometers zonder wegen, het land van krachtige en indrukwekkende rituelen, het land van vrouwen prachtig behangen met mega veel sieraden, het land van ezels, geiten en dromedarissen, het land van nooit precies weten waar je terecht komt, het land van 8 jarige jochie’s die met hun grote kudde dieren op pad gaan, het land van buiten slapen, het land van weinig water, het land van liften en vervolgens met 15 man bovenop een grote truck zitten!

Het stukje Kenia wat ik nu omschrijf, wat overigens volgens de bewoners zelf niet tot Kenia behoord, is waar ik afgelopen week ben geweest; Marsabit. Het is een mega grote provincie wat vrijwel alleen bestaat uit woestijn landschap en werkelijk prachtig was om te ervaren! Deze week bestond vooral uit heel veel mooie en voor mij onbekende rituelen vanuit het katholieke geloof.

Een belangrijke periode is in gegaan afgelopen week, op ash-Wednesday werd het lente seizoen aangekondigd en word er tot aan Pasen gevast. De rituelen en toewijding aan het geloof hier in Afrika is ontzettend krachtig en vaak raakt het me diep… Om het seizoen te openen werd er een ritueel met as uitgevoerd, de as staat als symboliek voor de wederopstanding van Jezus. Het as werd gezegend en vervolgens zag ik alle mensen richting de priester lopen, terwijl ook ik in de rij liep en achter probeerde te komen wat ik nu precies moest doen volgde ik rustig de rij voor mij… Iedereen kreeg een kruis op zijn voorhoofd getekend met het gezegende as en zei dan vervolgens amen. Ik weet niet wat het precies met me doet, maar ik weet wel dat ik tijdens dit soort kerkdiensten een onbeschrijfelijke innerlijke rust ervaar en dat voelt heel erg fijn.

In deze periode word er elke vrijdag “The way of the cross” gelopen. De priester loopt voorop in een prachtig gewaad, naast hem lopen de kinderen met “The way of the cross” afgebeeld op verschillende borden en daarachter komt de hele stoet met mensen waar ook ik met mijn 5 meter lange doek omgewikkeld als een prachtige jurk tussen liep. (Dit is de gabra kledingstijl diep in de woestijn) Al zingend liepen we samen de kerk uit en het gevoel van saamhorigheid, rust en concentratie bekroop mijn lichaam. Elke 10 meter stopten we en werd er telkens 1 afbeelding uitgelegd door middel van een gebedje terwijl wij knielden. Zo vervolgde we zingend onze weg en ik denk dat we zeker meer dan 25x geknield hebben. We eindigden in de kerk, we sloten samen het ritueel af door onze ogen te sluiten en aandachtig te luisteren naar het laatste gebed gevolgd door een moment van stilte…

Tijdens het reizen naar onze eindbestemming North Horr hebben we heel veel mogen zien van de kleine dorpjes waar we een deel van de samburu-stam hebben bezocht. We hebben meerdere manyatta’s (hutjes/woningen) van binnen mogen zien en zijn bij een hele lieve oma op bezoek geweest. Ze had echt nog een traditionele manyatta die gebouwd is van doeken, afval en stokken. Je kunt jezelf nog net door de ingang heen wurmen terwijl er direct een scherpe rook je tegemoet komt. Het was een klein hutje met nog een ouderwetse kookpot in het midden waardoor het hele hutje blauw staat van de rook. Verder lag er een koeienvelletje wat dient als bed. De mensen leven ontzettend simpel, maar zijn gelukkig met de kleine dingetjes en ze liet dan ook vol trots haar eigen gebouwde hutje zien. Soms schaam ik me dan best voor mezelf, als ik weer eens fantaseer over een nieuwe mobiel of kleren… ik bedenk me dat wij vaak zelf degenen zijn die het leven soms zo ingewikkeld kunnen maken, je herkent het misschien wel het altijd streven naar meer, beter of groter… het hoeft allemaal niet zo over de top, simpel is ook prima.

In een ander dorpje bezochten we nog wat families samen met de sisters. Prachtig om daar rond te lopen want de vrouwen zijn helemaal bedekt met hele mooie sieraden op hun hoofd, armen, benen en nek in de meest vrolijke kleuren. Elke stam heeft weer een andere kledingstijl en toen wij de volgende ochtend onze weg weer wouden vervolgen kwam er nog gauw een mami naar ons toe gerend. Ze had speciaal voor ons de hele nacht zitten knutselen om zo een sieraad voor ons te maken en die kwam ze nog gauw afgeven!! Deze krijgt dan ook een speciaal plekje in mijn huis, echt heel bijzonder en lief! <3 Het is in deze cultuur trouwens een zegen als je bezoek krijgt en daar zijn de families je altijd meer dan dankbaar voor!

In de afgelopen 5,5 maand hebben wij enorm veel geluk dat er telkens weer bijzondere feesten/rituelen op ons pad komen. Tot nu toe hebben we een bruiloft, begrafenis, kerst, oud/nieuw, pelgrimstocht, 50 jarig jubileum, communie en het vormsel mogen meemaken en bij dit lijstje kwam ook nog eens de ordination. Tijdens de ordination word een brother na 8 jaar(!) studeren officieel “bekroond” met de titel priester. Alleen al alle verschillende stammen die vanuit de hele omstreek samen kwamen om dit groots te vieren maakten enorm veel indruk op mij. Iedereen zag er prachtig uit en soms kon ik mijn ogen er niet vanaf houden, geweldig!!
Toen het hoogtepunt van de dag was aangebroken werd er plots te midden van zo een 300 mensen een koeienvel neer gelegd… De bijna-priester moest hier op gaan liggen slapen en achteraf werd mij duidelijk dat dit symbool staat voor het volledig overgeven aan God. Toen hij na 20 min ontwaakte legde alle aanwezige priesters een voor een hun handen op zijn hoofd om hun zegen te geven waarnaar de bisschop het afsloot en hij officieel een priester was.

De busreis terug was een nogal heftig reisje terug die ik niet meer zo snel zal vergeten…
Met een overvolle bus vertrokken we door het woestijngebied. Helaas had ik een plekje (met heel veel moeite, geduw en geschreeuw van de mami’s) kunnen krijgen maar deze was dus achterin boven het wiel. Over een onverharde weg met gaten van jewelste is dat echt geen pretje want bij elk gat werd ik een halve meter de lucht in gelanceerd om vervolgens door de zwaartekracht weer keihard op mijn zitplaats met ijzeren balken gestuiterd te worden… De pijn schoot me keer op keer door mijn hele rug heen en ook bij de andere mami’s was duidelijk te zien dat ze veel pijn hadden.
We stopten plots onderweg en er kwamen twee militairen met grote geweren de bus ingelopen, de zenuwen drongen mijn lichaam binnen toen hij anderen om hun paspoort vroeg, al wetende dat mijn paspoort zo een 400km verderop in Makuyu lag… De eerste keer kon ik er nog onderuit komen door veel tijd te rekken met in mijn tas te rommelen, maar de tweede check verliep niet zo gemakkelijk. Ik voelde het al aankomen toen ik dus opnieuw mijn paspoort niet kon vinden, er werd geschreeuwd en snoei hard op mijn raam gebonkt want ik moest direct uit de bus komen! Terwijl ik over de menigte mensen heen klom werd nog even benadrukt dat ze me achter moesten laten of moesten arresteren. Ik was in mijn hoofd alleen maar bezig met het focussen op een oplossing. Eenmaal uit de bus stonden 6 boze, gewapende mannen me op te wachten. Gezien hun overdreven boze houding verwachtte ik dat ze misbruik van hun positie zouden maken, waarschijnlijk om zo geld aan mij te verdienen… ik besloot om de slachtoffers rol aan te nemen en zette mijn krokodillen tranen op wat in dit geval niet al te moeilijk was. Meestal bieden mensen direct geld aan, zo gaan de zaken hier, maar ik besloot om dat niet te doen en rustig te gehoorzamen. Zelfs toen ze zeiden dat ze mij moesten arresteren gaf ik toe en zei mijn rugzak te pakken en mee te gaan terwijl ik nog steeds in mijn hoofd schreeuwde om een oplossing want ik wou natuurlijk absoluut niet met hen mee… Deze reactie hadden ze denk ik niet verwacht en wonder boven wonder zeiden ze plots “ok leave it, you proceed your way”. Ik heb me omgedraaid naar alle starende mensen die inmiddels tegen de bus ruiten aangeplakt zaten en ben rechtstreeks de bus in gevlucht. Pff wat een opluchting.. toen ik eenmaal weer veilig op mijn plekje zat besefte ik me pas hoeveel geluk ik heb gehad en dat ik ontzettend dankbaar ben om weer veilig in Makuyu terug te zijn!

Liefs,

Aniet